Με αφορμή την έκρηξη της εξ αποστάσεως εργασίας και τη συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από την ευελιξία στον τόπο και το χρόνο της εργασίας σε επιχειρήσεις και οργανισμού, η ευελιξία αναφέρεται συχνά ως ιδανική λύση για την εξισορρόπηση της επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, κυρίως των γυναικών. Είναι, όμως, έτσι;
Πέρα από τις προκλήσεις που έθεσε για άτομα και για επιχειρήσεις, η πανδημία της COVID-19 πρόσφερε στις εταιρείες και μια σημαντική ευκαιρία να επαναξιολογήσουν και ίσως να αναθεωρήσουν τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται και συνεργάζονται.
Το επιχείρημα δεν είναι καινούριο και ακούγεται συχνά: σε μια εποχή με μεγάλα και επείγοντα υγειονομικά και οικονομικά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ηγεσίες των επιχειρήσεων, μήπως η συζήτηση περί ισότητας, συμπερίληψης και συμφιλίωσης επαγγελματικής/ιδιωτικής ζωής είναι άκαιρη ή ακόμα και περιττή; Αλλά, ταυτόχρονα, μήπως οι κοινωνικές εξελίξεις, στην Ελλάδα και αλλού, κάνουν όλο και πιο ισχυρό το αίτημα για μεγαλύτερη ισότητα σε όλα τα επαγγελματικά περιβάλλοντα;
Δεν είναι μόνο ζήτημα ηθικής: αποτελεί τη μοναδική καλή εναλλακτική σε περιόδους κρίσης το να υποστηρίζει μία εταιρεία το ανθρώπινο δυναμικό της και ειδικά τα άτομα που, στην κρίση αυτή, έρχονται αντιμέτωπα με πρωτόγνωρες προκλήσεις. Στην περίπτωση της πανδημίας αυτά ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες με οικογένεια.
Το κλειδί για την προώθηση μιας συμπεριληπτικής κουλτούρας που προωθεί τη συμφιλίωση επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, σε οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον, είναι το παράδειγμα των μάνατζερς και η δυνατότητά τους να λειτουργούν ως θετικά πρότυπα ισορροπίας και οριοθέτησης για τα μέλη των ομάδων που διοικούν.
Με αφορμή την έκρηξη της εξ αποστάσεως εργασίας και τη συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από την ευελιξία στον τόπο και το χρόνο της εργασίας σε επιχειρήσεις και οργανισμού, η ευελιξία αναφέρεται συχνά ως ιδανική λύση για την εξισορρόπηση της επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, κυρίως των γυναικών. Είναι, όμως, έτσι;
Πέρα από τις προκλήσεις που έθεσε για άτομα και για επιχειρήσεις, η πανδημία της COVID-19 πρόσφερε στις εταιρείες και μια σημαντική ευκαιρία να επαναξιολογήσουν και ίσως να αναθεωρήσουν τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται και συνεργάζονται.
Το επιχείρημα δεν είναι καινούριο και ακούγεται συχνά: σε μια εποχή με μεγάλα και επείγοντα υγειονομικά και οικονομικά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ηγεσίες των επιχειρήσεων, μήπως η συζήτηση περί ισότητας, συμπερίληψης και συμφιλίωσης επαγγελματικής/ιδιωτικής ζωής είναι άκαιρη ή ακόμα και περιττή; Αλλά, ταυτόχρονα, μήπως οι κοινωνικές εξελίξεις, στην Ελλάδα και αλλού, κάνουν όλο και πιο ισχυρό το αίτημα για μεγαλύτερη ισότητα σε όλα τα επαγγελματικά περιβάλλοντα;
Δεν είναι μόνο ζήτημα ηθικής: αποτελεί τη μοναδική καλή εναλλακτική σε περιόδους κρίσης το να υποστηρίζει μία εταιρεία το ανθρώπινο δυναμικό της και ειδικά τα άτομα που, στην κρίση αυτή, έρχονται αντιμέτωπα με πρωτόγνωρες προκλήσεις. Στην περίπτωση της πανδημίας αυτά ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες με οικογένεια.
Το κλειδί για την προώθηση μιας συμπεριληπτικής κουλτούρας που προωθεί τη συμφιλίωση επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, σε οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον, είναι το παράδειγμα των μάνατζερς και η δυνατότητά τους να λειτουργούν ως θετικά πρότυπα ισορροπίας και οριοθέτησης για τα μέλη των ομάδων που διοικούν.